Ժամանակին հիւրասէր մարդ մը կար: Ան օր մը աղօթեց ու Աստուծմէ խնդրեց, որ իր հիւրը ըլլայ եւ ընդունի իր նուերները:
Աստուծոյ հաւանութեանը վստահ, օրերով պատրաստութիւն տեսաւ եւ առտու մը նստաւ զԱյն սպասեց: Կէսօր եղաւ ու Հիւրը չեկաւ: Կէսօրէ ետք, քանի մը յոգնած ճամբորդներ կ'անցնէին իր դրան առջեւէն: Իր սովորութեանը համեմատ զանոնք հիւրասիրեց ու կերակրեց: Մինչեւ իրիկուն այսպիսի անսպասելի հիւրեր ունեցաւ: Բոլորն ալ գոհ սրտով ճամբու դրաւ կատարեալ հիւրասիրութիւնէ մը ետք: Անդրադարձաւ թէ իր տեսած պատրաստութիւնները հատած էին եւ տունը տակն ու վրայ եղած էր:
Վրդովեցաւ բարի հիւրասէր մարդը, ծունկի գալով աղօթեց Աստուծոյ եւ սապէս ըսաւ.
-Ուրիշ հիւրեր ունեցայ, բոլոր պատրաստութիւններս անոնք վայելեցին: Տէր իմ ուրիշ օր մը հրամմէ: Հիմա հրամցնելիք ոչինչ ունիմ:
Աստուած պատասխանեց անոր.
-Մի վշտանար, շատ լաւ ըրիր ծարաւներուն ջուր, անօթիներուն հաց, յոգնածներուն ալ հանգիստ շնորհելով: Ինչ որ անոնց ըրիր, ինծի ըրած եղար: Որովհետեւ անոնց իւրաքանչիւրին մէջ ես էի որ ներկայացայ քեզի այսօր:
Շուշան Գորտոնճիեան
21-Մայիս-2001
