Միամիտ մարդ մը, ոչխար մը գնեց: Պարանը ոչխարին վզին անցուց և իր գիւղը վերադառնալու համար ճամբայ ելաւ: Քանի մը ժամ վերջ, երեք գողեր միամիտ մարդը տեսան: Մարդը խաբել ու ոչխարը ձեռքէն խլելու համար հնարքներ մտածեցին:
Առաջին գողը մարդուն մօտենալով ըսաւ.
-Ո՛վ բարի մարդ, ես մեծ տուն մը ունիմ: Այդ տան հսկելու համար շան մը կարիքը կը զգամ: Քու շունդ ինծի կը ծախե՞ս:
Մարդը պատասխանեց.
-Ես շուն չունիմ:
Գողը ըսաւ.
-Մի՞թէ այս ձեռքինդ շուն չէ:
-Ոչխար է, ոչ թէ շուն. սրտնեղած պատասխանեց միամիտ մարդը և իր ճամբան շարունակեց:
Երկրորդ գողը, միամիտ մարդուն մօտեցաւ եւ ըսաւ.
-Այդ շունը որսի՞ կը տանիս:
Մարդը շուարեցաւ: Կասկածելով ոչխարին նայեցաւ ու առանց պատասխանելու դարձեալ իր ճամբան շարունակեց:
Յետոյ երրորդ գողը միամիտ մարդուն մօտեցաւ, բայց ան ալ՝ իր սուտով չի յաջողեցաւ մարդը խաբել:
Երրորդ գողը իր ընկերներուն դառնալով սապէս ըսաւ.
-Ես զարմացայ: Այս մարդը բարեպաշտ ու խելացի տպաւորութիւնը կը թողու, բայց ինչո՞ւ իր ձեռքի շան համար ոչխար կ'ըսէ: Մի՞թէ շուն պտըտցնելով բարեպաշտ ու Աստուածավախ մարդն իր հոգին ու մարմինը կը պղծէ:
Գողերը, այսպէս անընդհատ նոյն բաները խօսելով շարունակեցին միամիտ մարդուն քովէն քալել:
Գողերէն մին, հանկարծ ծառի մը տակ պառկած կատու մը տեսաւ: Դանդաղկեցուց իր քայլերը ու իր ընկերներէն ետ մնաց: Գետնէն քար մը առաւ և կատուին նետեց: Խեղճ կատուն, այդ ցաւով հեռու փախչեցաւ:
Գողը միամիտ մարդուն քովը եկաւ ու ըսաւ.
-Հիմա համոզուեցա՞ր, որ շուն է: Տեսա՞ր կատուն անկէ վախցաւ ու հեռու փախաւ:
Մարդը զարմանքով փախչող կատուին ետեւէն նայեցաւ ու մտածեց:
«Վաճառականը, որ այս շունը ինծի ծախեց, հաստատ կախարդ էր: Ի՞նչ ըրաւ, որ շունը աչքիս ոչխար կ'երեւի:
Միամիտ մարդը արդէն իսկ համոզուած էր, որ գնածը շուն է: Պարանը քակեց, կենդանին ազատ թողուց եւ իր ճամբան շարունակեց:
Խաբեբայ գողերը ոչխարը առին ու տարին:
Ճշմարիտը խորհիլ, գեղեցիկը զգալ եւ բարին կամենալ. ասոնց միջոցաւ է, որ միտքը կը ճանչնայ գիտակից կեանքին նպատակը:
Շուշան Գորտոնճիեան
18-Մարտ-2009 Չորեքշաբթի
Իսթանպուլ
