Փոքրիկ աղջիկ մը, քառակուսի ու խորանարդ փայտերով շինուած խաղալիք մը ունէր: Օր մը այս փայտիկներով պզտիկ տիպար գիւղ մը շինեց՝ եկեղեցիով, տուներով եւ զանազան շէնքերով:
Կանչեց իր հայրը ու անոր ցուցուց: Հայրը հարցուց, թէ այդ ինչ տեսակ գիւղ մըն էր:
Փոքրիկ աղջիկը պատասխանեց.
-Հայրիկ, ես որպէս քրիստոնեայ, քրիստոնեայ գիւղ մը շինեցի: Բնակիչներն ալ անշուշտ քրիստոնեայ են:
Հայրը աղջկան հարցուց:
-Եթէ այս գիւղը, հեթանոս գիւղի մը վերածել ուզենք, ի՞նչ բաներ պէտք է վերցնենք:
-Նախ պէտք է եկեղեցին վերցնենք: Որովհետեւ հեթանոսներու գիւղին մէջ եկեղեցի չ'ըլլար: Արդէն անոնք ալ եկեղեցի չեն ուզեր:
Աղջիկը այսպէս ըսաւ ու եկեղեցին գիւղէն դուրս հանեց:
Հայրը հարցուց, թէ միայն ա՞յդ հանել պէտք էր:
Աղջիկը զայրացած հօրը հարցուց.
-Ուրիշ ի՞նչ վերցնել պէտք է:
-Պէտք է վերցնես եկեղեցիի կողմէ կառուցուած այդ դպրոցը, ուր քրիստոնէական դաստիարակութիւն կը տրուի և գրադարանը, ուր կան կրօնագիտութեան ու բարոյագիտութեան գիրքեր:
Աղջիկը զանոնք վերցուց: Յուզուած վիճակով մը իր հօրը հարցուց.
-Ուրիշ բան մը կա՞յ որ պէտք է վերցուի:
Հայրը ըսաւ.
-Սա դիմացի շէնքը հիւանդանոց է: Այնպէս չէ՞:
-Բայց հեթանոսները հիւանդանոց չո՞ւնին:
Հարցուց աղջիկը իր հօր:
-Ոչ՛, երբեք: Քրիստոս էր որ մեզի սորվեցուց ծերերու և հիւանդներու հոգ տանիլ:
-Ուրեմն, այս երկու շէնքերն ալ պէտք է վերցնեմ:
Ըսաւ աղջիկը, աչքերուն մէջ արցունքներ լեցուած:
Հայրը մատովը ցուցուց որբանոցը եւ ըսաւ.
-Հիմա այդ որբանոցն ալ պէտք է վերցնես:
Աղջիկը որբանոցն ալ վերցուց ու ոտքի ելաւ: Երկու ձեռքերը քով բացած, քիչ մըն ալ ձայնը բարձրացնելով հօրը ըսաւ.
-Հայրիկ, լաւ բան մը չմնաց այս գիւղին մէջ: Ես այսպէս տեղ մը ապրիլ չեմ ուզեր:
Ո՞ր քրիստոնեան կ'ուզէ այսպէս գիւղի մը մէջ ապրիլ:
Լաւ քրիստոնեայ մը կ'ուզէ եկեղեցի մը, մէջն ալ լաւ պատրաստուած հոգեւորականներով:
Լաւ քրիստոնեայ մը կ'ուզէ դպրոց մը, հոգատար դաստիարակներով:
Լաւ քրիստոնեայ մը կ'ուզէ գրադարան մը՝, լեցուն ամենալաւագոյն գրողներու և բանաստեղծներու գիրքերով:
Լաւ քրիստոնեայ մը կուզէ հիւանդանոց մը, մէջն ալ իր ճիւղին մէջ մասնագէտ խնամատար բժիշկներով:
Այո՛, պատասխան մըն է որ կը բնտրեմ:
Ո՞վ չուզեր:
Շուշան Գորտոնճիեան
5-Ապրիլ-2008 Շաբաթ
Իսթանպուլ
