Խումբ մը աշակերտներ կը հաւաքուին ու իրենց ուսուցչին այցելութեան կ'երթան:
Կարգ մը խօսակցութիւններու ընթացքին խօսքը կեանքի մասին գաղափարի փոխանակումներու կու գայ: Կը խօսոուի գործի կեանքի դժուարութիւններուն եւ ասոնց բերած անհանգստութիւններու մասին:
Այդ միջոցին ուսուցիչը խոհանոց կ'երթայ: Քիչ վերջ ձեռքը ափսէ մը, մէջն ալ սրճաման մը ու գոյնզգոյն գաւաթներ, սենեակ կը վերադառնայ: Ափսէին մէջ դրուած են զանազան շքեղութեամբ գաւաթներ, նաեւ նոյն քանակութեամբ պարզ գաւաթներ՝ յախճապակիէ, պարզ ապակիէ, կաւային եւ բլասթիք:
Ուսուցիչը իր ձեռքի ափսէն սեղանին վրայ կը դնէ ու տղոց դառնալով կ'ըսէ.
-Տղաք խնդրեմ, դուք ձեր սուրճերը լեցուցէք:
Իւրաքանչիւր աշակերտ գաւաթ մը կը զատէ ու իր սուրճը կը լեցնէ եւ կը վերադառնայ իր տեղը: Այս անգամ ուսուցիչն է որ խօսքի կը սկսի:
- Եթէ ուշադրութիւն ըրիք ափսէին մէջ գտնուող շատ նուրբ, դանկագին ու գեղեցիկ գաւաթները զատեցիք: Հոն մնացին միայն պարզ ու անարժէք գաւաթներ: Իրաւունք ունիք: Անձ մը իրեն համար կ'ուզէ ամէն բանի գեղեցիկը: Սակայն քիչ առաջուայ մեր խօսակցութեան հարցերու եւ անոնց բերած անհանգստութիւններու պատճառն ալ այս է: Իսկութեան մէջ բոլորդ ալ սուրճ խմել ուզեցիք, սակայն իրարու նայելով աւելի լաւ, աւելի գեղեցիկ գաւաթ զատեցիք: Այս գործին համար ալ ջանք մը թափեցիք: Այո', ենթադրենք թէ կեանքը սուրճն է: Գործը, դրամը ու դիրքն ալ գաւաթն է: Ասոնց բոլորն ալ միմիայն կեանքը ձեռքիդ մէջ բռնելու միջոցներն են: Սակայն կեանքի որակը ասոնց համապատասխան չէ: Երբեմն միմիայն գաւաթը մտածելով, մէջի սուրճին հաճոյքը, համն ու ճաշակը վայելել կը մոռնանք:
Շուշան Գորտոնճիեան
26-Մարտ-2008 Չորեքշաբթի
Իսթանպուլ
