Կը պատմուի, թէ թագաւոր մը շինել տուաւ հսկայ զանգակ մը: Զայն կախել տուաւ աշտարակէն և յայտարարեց ժողովուրդին թէ այդ զանգակը զարնել պիտի տար միայն այն ատեն, երբ ինքզինք ճշմարտապէս երջանիկ զգար:
Ժողովուրդը ի զուր սպասեց այդ զանգակին ձայնին: Տարիներ անցան: Օր մը լուր տարածուեցաւ, թէ թագաւորը մահամերձ հիւանդ էր: Վշտահար ժողովուրդը պալատը շրջապատեց և սկսաւ դառնապէս արտասուել: Թագաւորը լսեց և հնչել տուաւ զանգակը:
Սգաւոր ժողովուրդը ապշած՝ գաղտնիքը հասկնալ ուզեց:
Թագաւորը սապէս պատասխանեց.
-Իմ կեանքին ամբողջ ընթացքին, գիտութիւնս, հարստութիւնս, պալատական զուարճութիւններս ու արքայական փառքս, ոչ մէկ օր չկրցաւ զիս գոհացնել: Մահուանս խայթերը փարատելու աստիճան, այսօր ժողովուրդիս անկեղծ և տաք սէրը զիս երջանիկ կ'ընէ: Ահա թէ ինչու կը հնչէ զանգակը և պիտի հնչէ, մինչեւ որ աչքերս գոցեմ:
Թագաւորը ուրախացաւ իր մահուան խայթերը մոռնալու աստիճան և երջանիկ զգաց ինքզինք, երբ համոզուեցաւ թէ ժողովուրդը զինք կը սիրէր:
Կեանքի մէջ ամենամեծ հարստութիւնը սէրն է: Առանց սիրոյ ոչ մէկ բան իր յաջողութեան գագաթը կրնայ հասնիլ:
Ձեր մօտէն սէրը անցա՞ւ:
Դուք սէրը ճանչցա՞ք:
Ինծի կը հաճիք պատմե՞լ սէրը:
Այո', բոլորիս մօտէն անցաւ սէրը: Արդեօք արժէքաւորեցի՞նք:
Այո', բոլորս ճանչցանք սէրը: Արդեօք թանկագին գոհարեղենի մը նման, մեր սրտի տուփին խորերը կրցա՞նք պատսպարել զայն:
Սէրը կը պատմուի՞: Ոչ', ան միմիայն կը գործադրուի:
Ես այսպէս կը մտածեմ: Հապա դո՞ւք:
Շուշան Գորտոնճիեան
7- Մարտ- 2009 Շաբաթ
Իսթանպուլ
