Օձն ու ձուկը բարեկամներ էին: Օր մը օձը խնդրեց ձուկէն, որ զինք շալակը առնէ եւ ծովուն բացերը տանի: Ձուկը, օձին այս խնդրանքը ընդունեց: Օձը փաթթուեցաւ ձուկին շալակը ու ճամբայ ելան տեսնելու ծովուն հրաշալիքները:
Ձուկը ջուրին երեսէն կը լողար հանդարտ ու զգուշ: Յանկարծ օձը խայթեց անոր կռնակը: Ձուկը հարցուց.
-Եղբայր, ի՞նչու կը խայթես կռնակս:
Օձը պատասխանեց.
-Սխալեցայ, ներողութիւն:
Քիչ մըն ալ յառաջացան եւ ահա օձը կրկին խայթեց ու ըսաւ.
-Ներողութիւն, արեւը գլխուս զարկած ըլլալու է:
Քիչ գացին թէ շատ, ահա ձուկը կրկին զգաց օձին խայթոցը եւ ազնուաբար հարցուց.
-Ի՞նչու այսպէս կը վարուիս ինծի, ես քեզ պտոյտի հանած եմ:
-Սովորութիւնս է:
Ըսաւ օձը:
Ձուկը առանց պատասխանի խորասուզուեցաւ ծովուն խորերը: Օձը խեղդուելու վրայ էր ու կը տառապէր, սակայն օգնող չկար: Այն ատեն ձուկը մօտեցաւ օձին եւ ըսաւ.
-Եթէ դուն քու սովորութիւնդ ունիս, ես ալ իմ սովորութիւնս ունիմ:
Շուշան Գորտոնճիեան
10-Փետրուար-2000
