Երկու ընկերներ քալելով երթալու էին իրենց գիւղին ամենէն մօտ քաղաքը: Գանձելու համար գումար մը, որ դրամատուն եկած էր իրենց անունին: Քաղաքը բաւական հեռու էր գիւղէն:
Ճամբայ ելան առտու մը շատ կանուխ, իրիկունը վերադառնալու յոյսով: Քաղաքը հասան, գանձեցին դրամը եւ վերադարձի ճամբան բռնեցին: Ամայի դաշտերէ ու անտառներէ անցան: Գիշերը վրայ հասաւ, յոգնած ու քնոտ էին: Գիւղ հասնելու բաւական ճամբայ ունէին: Որոշեցին ժայռի մը տակ քնանալ եւ առաւօտուն շարունակել իրենց ճամբան: Աղօթքով ինքզինքնին յանձնեցին Աստուծոյ բարեխնամ հոգածութեան եւ քնացան:
Առաւօտուն երբ արթնցան, զարմացան թէ աւազակներէ կողոպտուած ու վայրի գազաններէ բզկտուած չէին: Աստուծոյ գոհութիւն մատուցանեցին եւ ճամբայ ելլելով ապահով հասան իրենց գիւղը:
Քանի մը շաբաթ վերջ մարդ մը եկաւ երկու ընկերներուն քով: Ան կեդրոնացուց իր աչքերը անոնց վրայ եւ ըսաւ.
-Ես ձեզ տեսած եմ ասկէ առաջ:
-Ո՛չ, ըսաւ ընկերներէն մին, չեմ խորհիր, որ մենք զիրար տեսած ըլլանք ասկէ առաջ:
-Այո՛, ես ձեզ տեսած եմ, պնդեց անծանօթը:
-Ասկէ քանի մը շաբաթ առաջ մի քանի ընկերներով ես ձեզի հետեւեցայ ձեր դրամատունէն գանձած դրամը կողոպտելու համար, բայց... երբ դուք ժայրին տակ քնացաք, մենք չկրցանք ձեզի մօտենալ: Որովհետեւ զինուորներ կային պահակ կեցած:
-Զինուորնե՞ր:
Խնդացին երկու ընկեր ու շարունակեցին.
-Մեր քով ոչ ոք կար, բարեկամս:
-Այո, զինուորներ կային, մենք համրեցինք զանոնք, 16 հատ էին եւ ձեռքերնին սուրեր ունէին:
Կատակեցին մարդուն հետ ու որպէս երեւակայութիւն մէկ կողմ դրին անոր ըսածները:
Ատեն մը ետք ընկերներէն մին արձակուրդի ելաւ: Հաւաքոյթի մը մէջ, իր բարեկամներուն պատմեց այս պատահարը: Մէկը հարցուց իրեն թէ ի՞նչ էր թուականը ժայռին տակ քնացած գիշերուան: Յուշատետրը հանելով տուաւ թուականը: Բարեկամն ալ իր յուշատետրը բանալով ըսաւ.
-Այդ իրիկուն մենք մեր շաբաթական աղօթաժողովը կ'ունենայինք եւ մէկը խնդրեց որ ձեզի համար աղօթէինք: Այդ իրիկուն 16 հոգի էինք աղօթաժողովին մէջ:
Շուշան Գորտոնճիեան
7-Դեկտեմբեր-1999
