ՅԻՇԱՏԱԿ
ՄԵԾՄՕՐՍ ԽՐԱՏԱԿԱՆ ՊԱՏՄՈՒԹԻՒՆՆԵՐԸ
ԴՈՒՆ ԱՅՍՕՐ ՁԵՌՔԷԴ ԵԿԱԾԸ ԸՐԷ
Հարուստ մարդ մը իր եկեղեցիին հովիւին հետ խօսակցութեան պահուն ըսաւ.
-Պատուելիս, ես մեռնելէս ետք ամբողջ ունեցածս դպրոցի եւ եկեղեցիներու կտակած եմ: Բայց նորէն մարդիկ ինծի կծծի կ'ըսեն: Ամէն մարդ գիտէ այս իմ կտակս: Այս մասին ինծի լոյս մը կրնա՞ս տալ:
Հովիւը ըսաւ.
-Մարդիկ իրենց տեսածին կը հաւատան եւ ոչ թէ լսածին: Պզտիկ օրինակով մը պիտի պարզեմ: Օր մը, խոզ մը եկաւ եւ այսպէս ողբերգութիւն մը ըրաւ կովին. « Տիկին կով, ես քեզմէ ոչ թէ պակաս, այլ աւելի օգտակար եմ մարդկութեան: Շատեր իմ միսս փափաքելով կը փնտռեն եւ աւելի դրամ ալ կուտան: Իմ երշիկս եւ ապուխտս նշանաւոր են: Իմ կուրծքիս միսը նախաճաշի համար հրաշալի կերակուր է, այսուամենայնիւ, մարդիկ քու կաթդ ու պանիրդ եւ կարագդ կը գովեն միշտ: Ո՞ւր է ասոր գաղտնիքը»:
Կովը քիչ մը կանգ առնելէ ետք ըսաւ.
«Կարծեմ հոս է գաղտնիքը: Ես կենդանութեանս ատեն կուտամ իմ կաթս, կարագս ու պանիրս, իսկ դուն մեռնելէդ ետք միայն կուտաս յիշեալ մսեղէններդ»:
Հարուստը այս բացատրութիւնէն առած էր իր պատասխանը:
Հովիւը շարունակեց.
-Դուն ալ ինչ բարիք որ կրնաս ընել կենդանութեանդ ատեն ըրէ, կտակդ յետոյ ի՞նչ ձեւ պիտի գործածուի չես գիտեր: Յետոյ, վաղը Աստուծոյ կը պատկանի: Դուն այսօր ձեռքէդ եկածը ըրէ:
Շուշան Գորտոնճիեան
16-Մարտ-1999
