Հայ երիտասարդ մը, եւրոպական քաղաքի մը համալսարանը ուսանելու գնաց: Երբ երիտասարդը համալսարան հասաւ, իր դէմը գործաւորի հագուստով մարդ մը ելաւ: Մարդը, անմիջապէս երիտասարդին պայուսակները շալկեց և զինքը ներս առաջնորդեց:
Երիտասարդը, մարդուն հարցուց.
-Այս համալսարանի տնօրէնը ո՞ւր է:
Մարդը պատասխանեց.
-Ես եմ այս համալսարանի տնօրէնը:
Երիտասարդը նախ եւ առաջ շատ զարմացաւ, յետոյ հասկցաւ թէ տնօրէնը ամէն օր դասարաններու վառարանները ածուխով կը լեցնէ, պարտէզը կը ջրէ, ճաշարանի սեղաններուն սպասարկութիւնը կ'ընէ եւ ամանները կը լուայ:
Երիտասարդ ուսանողը նախ ամչցաւ նման գործեր ընելէ, բայց յետոյ վարժուեցաւ: Ատեն մը վերջ տեսաւ թէ «ցած» ու «բարձր» գործ գոյութիւն չունի և որեւէ գործ «բարձր ոգիով» կատարել կարելի է:
Շուշան Գորտոնճիեան
17-Օգոստոս-2009 Երկուշաբթի
Իսթանպուլ
