Փաստաբան մը զաւակ մը ունեցաւ: Ծնած օրէն իսկ այդ զաւակը արժեց մօրը մահը: Փաստաբանը մեծ սիրով մը կապուած էր իր կնոջ: Եւ այդ կորուստը խորապէս ցնցեց իր բարոյական աշխարհը: Իր երիտասարդութեան շրջանին ան եղած էր կրօնասէր մէկը: Սակայն այդ մեծ կորուստէն յետոյ բոլորովին կորսնցուց իր հաւատքը:
-Աստուած ի՞նչ իրաւունք ունէր իր կինը խլելու ձեռքէն:
Այս էր իր տրամաբանելու եղանակը: Եւ աստիճանաբար խրեցաւ անաստուածութեան մօրուտին մէջ: Դառնագին հեգնանքով մը սկսաւ ծաղրել ուրիշներու հաւատքը: Այդ ծաղրանքէն մեծ հաճոյք կ'առնէր: Իր բոլոր ծանօթները գիտէին, թէ կեանքի վրայ կը նայէր ծայրագոյն յոռետեսութեամբ: Իր սիրած միակ զբաղումն էր ուրիշներու յոյսն ու խանդավառութիւնը ոտքի տակ առնել, ուր որ ալ ըլլար, որու հետ ալ որ տեսնուեր: Երբ իր տան մէջ հիւրեր ըլլային եւ խօսքը դառնար անմահութեան շուրջ, ահռելի ծաղրանքով մը կ'ըսէր:
-Անգամ մը որ մեռար, կը նշանակէ հող դարձար գացիր ալ ի՞նչ անիմաստ յոյսեր սնուցանելու հարկ կայ որ:
Մինչ այդ իր մանչուկը կը մեծնար խնամակալուհիի մը հոգածութեամբ: Պզտիկը շատ յաճախ կը լսէր հօրը այդ կարծիքը եւ այդ գաղափարով ալ հասակ կը քշէր:
Օրին մէկը խնամակալուհին խնդրեց, որ մտերիմ տեսակցութիւն մը ունենար փաստաբանին հետ: Այդ տեսակցութեան ընթացքին յայտնեց,թէ իր զաւակը սկսած էր գէշ հայհոյանքներ ընել եւ ըմբոստանալ իր դէմ:
-Հարկ է իր հետ խօսիք անգամ մը այս ուղղութեամբ:
Եզրակացուց խնամակալուհին:
-Ինծի ղրկեցէք զինքը, ըսաւ փաստաբանը:
Հայր ու զաւակ չափչփեցին զիրար:
-Որքան կը նմանի իր մեռած մօրը, անցաւ հօրը մտքէն:
Տղուն հետ լրջօրէն խօսեցաւ անոր թերութիւններուն շուրջ եւ ճամբեց զինքը:Սակայն ոչ մէկ ազդեցութիւն էին գործած իր ազդարարութիւններն ու խրատները:
Քանի մը օր յետոյ խնամակալուհին կը ստիպուէր վերստին գանգատիլ իր մասին:
Վերջապէս տղուն սրտին դպչելիք բան մը գտնելու յոյսով փաստաբանը ըսաւ իր զաւկին.
-Գիտե՞ս տղաս եթէ մայրիկը ողջ ըլլար պիտի չուզէր
երբեք բերնէդ այդպիսի անճոռնի խօսքեր լսել:
-Սակայն մայրիկը մեռած գացած է:Անգամ մը որ մէկըմեռնի հող դարձած գացած է: Ալ ի՞նչ անիմաստ յոյսեր սնուցանելու հարկ կայ որ:
Պատասխանեց տղան, ապահովաբար հպարտ հօրը այդ ծանօթ խօսքերը կրկնելուն համար: Այդ խօսքերը դպան փաստաբանի սրտին: Անոր զաւկին բերնէն լսել այդ խօսքերը: Որքան հաւատացեալ աղջիկ էր իր կինը:
Ոտքի նետուելով ըսաւ տղուն.
-Չէ տղաս քու մայրդ ողջ է:Կ'ապրի եւ կը լսէ ամէն մէկ խօսքդ: Ես յիմարութիւն ըրած եմ ցարդ եւ ըսած խօսքեր որոնք չէին համապատասխաներ ճշմարտութեան:Ասկէ յետոյ երկուքս ալ պիտի ապրինք այնպիսի կեանք մը,որ մայրիկիդ կողմէ տեսնուելու արժանի ըլլալ:
Մեծ փոփոխութիւն մըն էր այդ: Անհաւատ փաստաբանը չէր կրնար հանդուրժել որ իր անհաւատութեան տգեղ արդիւնքները անդրադարձ ունենային նաեւ իր զաւկին վրայ:
Իսկական սիրոյ աղբիւրը իսկական հաւատքին մէջ է:
Շուշան Գորտոնճիեան
3-Յունիս-2009 Չորեքշաբթի
Իսթանպուլ
