Տարիներ առաջ էր: Ամուսինս տուն թռչուն մը բերաւ: Ըսի.
-Ես կ'աշխատիմ: Ի՞նչպէս հոգ պիտի տանիմ այս թռչունին:
-Միասին հոգ կը տանինք: Ըսաւ ամուսինս:
Նախ, տան մէջ անկիւն մը զատեցինք եւ թռչունին անունը որոշեցինք: Մեր թռչունին անունը «Պաչիկ» եղաւ: Տակաւին մէկ կամ երկու ամսուան էր: Կապոյտ եւ սեւ փետուրներ ունէր: Շատ սիրուն էր մեր «Պաչիկ»ը: Սիրել սկսած էինք զինքը: Բարեկամներս ըսին.
-Այս թռչունը կը խօսի: Քանի մը բառ սորվեցուցէք:
Մեր տան մէջ իմ անունս շատ կը գործածուի: Օր մը երբ գործէ վերադաձայ «Պաչիկ»ը ըսաւ.
-Շուշան, Շուշան, Շուշան...
Այդ օր շատ ուրախացած էի: Յետոյ իր անունը սորվեցաւ եւ ըսաւ.
-Պաչիկ, Պաչիկ, Պաչիկ...
Երկու տարի անցած էր: «Պաչիկ»ը վանդակէն դուրս, տան մէջ թռչիլ սկսաւ: Գլխուս վրայ կը կենար եւ սորված բոլոր բառերը կը սկսէր գեղգեղել:
-Ի՞նչ է, ի՞նչ է, չեմ գիտեր, զանգակ... եւլն.:
Երբ գիշերները գործէ տուն կը վերադառնայինք, մեր դրան զանգակը կը հնչեցնէինք, որպէսզի զոքանչս դուռը բանայ: «Պաչիկ»ը կը զգար, թէ մենք եկած ենք: Կը սկսէր թեւերը իրար զարնել եւ իր գիտցած բոլոր բառերը գեղգեղել:
-Շուշան, Շուշան, զանգակ, զանգակ...
Ի՛նչքան կ'ուրախանայի երբ անոր ձայնը կ'իմանայի: Բոլոր յոգնութիւնս կը մոռնայի:Խաղալ կը սկսէի անոր հետ:
Տարիներ անցան: Օր մը երբ տուն եկանք, զոքանչս ըսաւ.
-«Պաչիկ»ը մեռեր է:
Որքա՛ն յուզուած էինք:
Օրերով վանդակը շոյեցի եւ լացի: Ան շատ սիրցուցած էր ինքզինքը: Անոր մասնայատկութիւնն էր խօսիլ: Սորվեցաւ հայերէն եւ տարիներ մի միայն խօսեցաւ հայերէն:
Իմ գեղեցիկ, բարեկամ թռչունս: Իմ «Պաչիկ»ս:
Երա՛նի, մենք՝ Հայերս քիչ մը նմանէինք «Պաչիկ»ին եւ մի միայն խօսէինք «Հայերէն»:
Շուշան Գորտոնճիեան
3-Դեկտեմբեր-2007 Երկուշաբթի
Իսթանպուլ
