Մարդ մը իր խանութին մէջ մեղր կը ծախէր:
Օր մը կաթիլ մը մեղր գետին ինկաւ: Մեղու մը եկաւ ու այդ կաթիլին վրայ թռչիլ սկսաւ: Խանութպանին կատուն մտածեց.
-Պէտք չէ որ այդ կաթիլ մը մեղրը մեղուին կերցնեմ:
Անմիջապէս վրան յարձակեցաւ ու բռնեց: Այս դէպքը շուն մը տեսաւ և կատուն խեղդեց: Խանութպանն ալ շունը սպաննեց: Շունը դրացի գիւղէն էր: Շան տէրը երբ լսեց, եկաւ ու խանութպանը սպաննեց: Երբ երկու գիւղերու բնակիչները այս դէպքը իմացան, իրարու դէմ պատերազմիլ սկսան: Այնպէս մը պատերազմեցան, որ միմիայն մէկ հոգի ողջ մնաց:
Պատերազմին պատճառը կաթիլ մը մեղր էր:
Այս առակը մեզի ցոյց կուտայ, թէ աննշան, անկարեւոր բաներու համար կը պատերազմինք:
Եկէք, քիչ մը մտածենք:
Երբ կը ծնինք՝ թագաւորական պալատի մը մէջ, կամ ամենախեղճուկ խրճիթի մը երդիքին տակ, կը ծնինք բոլորովին մերկ: Մեր կարճատեւ կեանքի վերջաւորութեան միայն այն բաները կը ձքենք, որ ըրած ենք իրարու:
Եկէք, բարիք ընելու առիթ ստեղծենք: Այս աշխարը իր տէրը ունի եւ այդ տէրը Աստուած է: Ան միշտ ուշադիր կը հսկէ հոս ապրողներուն վրայ: Կեանքը շատ կարճ է եւ ով որ օրը գայ ու մեկնի հոսկէ, իր ըրածը կը մնայ ետին՝ լաւ կամ գէշ...
Կաթիլ մը մեղրի համար աշխատէ, շահէ ու երջանկացիր, բայց առանց ուրիշներու երջանկութեան ու խաղաղութեան ընթացքը փոխելու:
Շուշան Գորտոնճիեան
7- Դեկտեմբեր- 2008 Կիրակի
Իսթանպուլ
