Լճակի մը եզերք կրիայ մը ու երկու արագիլներ կ'ապրէին: Անոնք մտերիմ ընկերներ էին: Միասին ուրախ ու երջանիկ օրեր կ'անցնէին:
Օր մը անձրեւները դադրեցան եւ երկիրը սով ու երաշտ պատահեցաւ: Արեւու ճառագայթները փոքրիկ լիճը կամաց կամաց ցամաքացուցին:
Երբ արագիլները այդ բոլորը տեսան, որոշեցին ուրիշ երկիր գաղթել:
Կրիային մօտ երթալով ըսին.
-Թէեւ մեզի համար քեզմէ բաժնուիլը շատ դժուար է, սակայն փրկուելու համար ուրիշ ճար չունինք:
Կրիան տխուր տխուր պատասխանեց.
-Սիրելի՛ բարեկամներ, դուք շատ լաւ գիտէք, թէ ես ձեզմէ աւելի ջրի պահանջ ունիմ: Եթէ այս լճակը բոլորովին ցամքի, վստահ եմ որ ես կը մեռնիմ: Սակայն ձեր կարօտը զիս աւելի շուտ կը մեռցնէ: Խնդրեմ ճար մը գտէք եւ զիս ալ ձեզի հետ տարէք:
Արագիլները ըսին.
-Կ'ուզէինք քեզ ալ մեր հետ տանիլ: Բայց մենք քեզ շատ լաւ կը ճանչնանք: Դուն երբեք ընկերներուդ խրատները լուրջօրէն մտիկ չես ըներ:
-Ես սիրով ձեր ըսածներուն կ'ենթարկուիմ, խոստացաւ կրիան:
Արագիլները վերջապէս համոզուեցան: Փայտէ կտոր մը գտնելով կրիային մօտ եկան ու ըսին.
-Դուն այս փայտին մէջտեղը բերնովդ պիտի բռնես: Մենք ալ երկու ծայրերը պիտի բռնենք: Այսպէսով երեքս միասին պիտի թռչինք: Մեզ տեսնողներ պիտի ըլլան, հարցումներ պիտի հարցնեն, չ'ըլլայ որ բերանդ բանաս ու անոնց պատասխանես:
Կրիան համաձայնեցաւ: Բերնովը ամուր բռնեց փայտի կտորը եւ միասնաբար օդ բարձրացան:
Անոնք թռչելով գիւղերու եւ քաղաքներու վրայէն անցան: Թռչող կրիային տեսնող մարդիկ բացագանչեցին.
-Այս ի՞նչ ժամանակներու հասանք, կրիաներն ալ կը թռչին:
Այս բոլոր բացագանչութիւնները կրիան լսեց, սակայն լուռ մնաց ու պատասխան չտուաւ: Ի վերջոյ չդիմացաւ եւ պատասխանելու համար բերանը բացաւ.
-Լաւ կ'ընեմ: Դուք ձեր աչքերուն չէք հաւատար...
Բայց դեռ խօսքը չէր վերջացուցած, սկսաւ վար իյնալ: Արագիլները ցաւով դիտեցին կրիային մահը եւ մտածեցին:
-Բարի խրատներ տալ ընկերոջ պարտականութիւնն է: Սակայն, աւա՛ղ, միայն իմաստուններն են, որ այդ խրատները մտիկ կ'ընեն:
Շուշան Գորտոնճիեան
1-Դեկտեմբեր-2008 Երկուշաբթի
Իսթանպուլ
