ԾՈՎԱՍՏՂ

Գիշեր մը ծովուն վրայ մեծ փոթորիկ ելած էր եւ ձկնորսները ետ չէին վերադարձած: Անոնց ընտանիքները ծովեզերքը հաւաքուած էին: Յոյս ունէին, թէ իրենց ամուսինները, եղբայրները, հայրերը, կամ ազգականները պիտի վերադառնան: Բոլորը միասնաբար կ'աղօթէին, որպէսզի անոնք վերադառնան:


Ծովեզերքը իրարանցում մը կար: Մարդիկ աջ ու ձավ կը վազվզէին, զիրար կը մխիթարէին: Այսպէսով ժամեր անցան: Սակայն ոչ լուր, ոչ ալ վերադարձող կար: Գիշերուայ փոթորիկը հազարաւոր ծովաստղեր ծովեզերքի աւազին վրայ նետած էր:

Այդ միջոցին տասը տարեկան տղայ մը ծովաստղերը մէկ մէկ ծով կը նետէր:Երբ ծերուկ մը տղուն ըրածը տեսաւ, քովը մօտեցաւ ու հարցուց.

-Դուն այստեղ ի՞նչ կ'ընես:

-Պապիկ, այս ծովաստղերը ազատելու համար զանոնք ծով կը նետեմ:

Ծերուկը քմծիծաղով պատասխանեց.

Ելի'ր, տունդ գնա': Այս հազարաւոր ծովաստղերուն ո՞ր մէկը պիտի ազատես:

Փոքրիկ տղան ծռեցաւ, ծովաստղ մը բռնեց ու իր բոլոր ուժովը զայն ամենահեռուները, ծովուն խորունկը նետելէ յետոյ ծերունիին դառնալով ըսաւ.



Տեսա՞ր, ահա' այս մէկը ազատեցի:




Երբ համայնքային հաստատութիւններէ ներս ժողովներ կը գումարուին կամ միութեան մը մէջ հանդիսութիւն տեղի կ'ունենայ, դժբախտաբար բնաւ հայերէն չի խօսուիր: Ոչ թէ փողոցը կամ հասարակած վայրերու մէջ բայց մեր համայնքային հաւաքոյթներու ընթացքին հայերէն խօսելու վարժութիւնը պէտք է ձեռք բերենք:Այս կացութիւնը հայախօսերուս մտահոգութիւն կը պատճառէ:

Հինգ տարի առաջ որոշում մը առի: Մեր համայնքային հաստատութիւններէն մէկուն մէջ հայերէն դասաւանդել ուզեցի: Վերջապէս յաջողեցայ: Հայերէն խօսիլ, կարդալ ու գրել չգիտցող երիտասարդներու դասաւանդել սկսայ: Չգիտցողը շատ է, բայց իմ աշակերտներս քիչ են:

Քանի մը ամիս առաջ բարեկամս այցելութեան եկած էր: Մտերիմ խօսակցութեան մը ընթացքին հարցուց.

-Դո՞ւն Պեզճեան Սանուց Միութեան մէջ հայերէն կը դասաւանդես:

-Այո', ըսի:

Հարցուց.

-Աշակերտներդ քանի՞ հոգի են:

Պատասխանեցի.

-Տասը հոգի են:

Զայրացած, երեսս նայելով սապէս ըսաւ:

-Դո՞ւն տասը հոգիի համար է որ միութիւն կ'երթաս: Կարժէ՞ այսքան քիչ հոգիի դասաւանդել: Դուն ո՞ր մէկը պիտի փրկես: Ես յուսահատ եմ:

Բարեկամիս պատասխանեցի.

-Այո', ես տասը հոգիի համար հոն կ'երթամ: Բայց ոչ թէ տասը հոգի, եթէ նոյնիսկ մէկ հոգի ալ հայերէն սորվելու փափաքը ուենայ ես դարձեալ հոն պիտի երթամ: Որովհետեւ այդ մէկ հոգին պիտի փրկեմ: Անոր մեր ոսկեղնիկ տառերը եւ հայերէն լեզուն պիտի սորվեցնեմ:

Կարժէ', կարժէ': Կը հաւատամ որ սրբազան գործ մը կ'ընեմ:



Այո', սիրելիներ: Եթէ անձ մը իր մայրենի լեզուն սորվելու փափաքը ունի, ինչո՞ւ չարժէ: Վերի պատմութիւնը, որպէս օրինակ, բարեկամիս պատմեցի:

Այսօր իմ տասը երիտասարդներս ''Տէրունական Աղօթքը'' գիտեն: Այսօր իմ երիտասարդներս մեր ոսկեղնիկ տառերուն ծանօթացած են: Այսօր իմ երիտասարդներս գրել, կարդալ ու խօսիլ սորված են:

Միթէ ասկէ աւելի մեծ երջանկութիւն կրնայ ըլլա՞լ: Ձեզի չեմ գիտեր, սակայն ինծի համար չկայ:

Սուրբ Գրքին մէջ Աստուծոյ խօսքը կ'ըսէ.

''Քու ժառանքութիւնդ ուրիշին հետ բաժնէ'':

Այս ժառանքութիւնը մի միայն նիւթական ժառանքութիւնը չէ: Բարոյական ի՛նչ ի՛նչ ժառանքութիւններ ունինք:

Այո', մենք բոլորս ալ Աստուծոյ խօսքը յարգենք ու ամէն առիթով մեր ժառանքութիւնէն ուրիշներուն բաժին հանենք:

Ծովաստղերը ազատելու նման:




Շուշան Գորտոնճիեան

5- Մայիս- 2008 Երկուշաբթի

Իսթանպուլ